Termin komunikowanie pochodzi od łacińskiego czasownika communico (udzielić komuś wiadomości) i rzeczownika communio (wspólność) i oznaczał wejście we wspólnotę. Dopiero w XVI wieku nadano mu znaczenie „transmisja, przekaz". W języku polskim stosowane są dwa pojęcia „komunikacja", któremu przypisuje się następujące znaczenia: jako sposób porozumiewania się i jako transport. Aby uniknąć dwuznaczności zaleca się używanie terminu „komunikowanie się". Zatem komunikowanie ogranicza się do zjawiska porozumiewania się ludzi. Akty komunikowania zachodzą zawsze w społeczeństwie, w różnych jego strukturach i na różnych poziomach. Mają one zatem charakter społeczny.

Komunikowanie jest procesem porozumiewania się jednostek, grup lub instytucji. Komunikowanie zawsze odnosi się do zjawiska porozumiewania się ludzi, bo są to jedyne istoty żyjące zdolne do myślenia, świadomego tworzenia i używania znaków czy symboli. Jego celem jest wymiana myśli, dzielenie się wiedzą, informacjami i ideałami. Proces ten odbywa się na różnych poziomach, przy użyciu zróżnicowanych środków i wywołuje określone skutki. Mają zatem charakter społeczny.

Według T. Gobana - Klasa istnieje sześć poziomów komunikowania. Komunikowanie interpersonalne znajduję się więc na drugim szczeblu i jest definiowane jako najniższy poziom komunikowania społecznego. Zazwyczaj odbywa się „twarzą w twarz". To psychologiczny proces, dzięki któremu jednostka przekazuje i otrzymuje informacje w bezpośrednim kontakcie z inną osobą. Jest to proces, który zachodzi nieustannie, bowiem przez cały czas swoją postawą ciała, mimiką, gestykulacją, no i wreszcie słowami przekazujemy określone informacje. Jednak, aby można było mówić o istnieniu komunikacji muszą zaistnieć 3 podstawowe elementy:

• nadawca, czyli osoba, która przesyła określoną informację;

• odbiorca, czyli osoba, do której daną informację kierujemy;

• przekaz, czyli zarówno sposób przekazu tej informacji, jak i sama jego treść.

Zatem warto wspomnieć w tej chwili o kompetencji omawianego przeze mnie procesu. Kompetencje te zawierają się w:

• Skuteczności - czyli osiąganiu celu - zależy od szerokiego repertuaru możliwości, wyboru stosownego do sytuacji, (np. odpowiedni ton); posłowie empatyczne (czy odbiorca słucha); złożoność poznawcza, i samoobserwacja (czyli obserwować musimy własne reakcje - czy jesteśmy słuchani, trzeba na bieżąco dopasowywać sie do stylu);

• Poprawności - utrzymywaniu dobrych relacji - zależna od obszarów i stopni.

Komunikowanie interpersonalne odbywać się może na dwóch poziomach: werbalnym i niewerbalnym. Według Mehrabian'a tylko 7% wszystkich informacji podczas komunikowania pochodzi ze słów, 38% wnioskujemy z intonacji głosu, natomiast aż 55% to komunikacja niewerbalna, która jest uzupełnieniem bezpośredniego mówionego komunikatu. Przy tym procesie dodatkowo zaangażowany jest zmysł wzroku. Zatem śmiało mogę stwierdzić, ze komunikowanie interpersonalne wymaga zaangażowania dwu zmysłów, a także ogromnej percepcji, uwagi i myślenia obu stron biorących udział w komunikacji.